Meneer Janssen heeft veel ondersteuning nodig en hiermee een klein kader. Door zijn ziektebeeld vergeet hij veel en kan hij zich verbaal niet meer uiten. Ik wilde graag inzicht krijgen in wat hij nog wél nog kon en vroeg zijn begeleiders een video te maken van Meneer Janssen in de groep waarin hij leefde.

Meneer Janssen zat in de hoek van de kamer en scheurde kranten in kleine reepjes. Terwijl hij dit deed begon hij te neuriën en bewoog hij zachtjes op en neer. Bij het zien van de video bleek iedereen in het team de bezigheid van meneer Jansen vanuit een eigen perspectief te beoordelen. Het ging van ‘Ik heb geen tijd dit straks op te ruimen dus ik hou hem weg bij het papier’ tot ‘ik vind het er zo leuk uitzien en geef hem nog een blaadje’. De verschillende handelingen van het team maakten dat meneer Janssen bij verschillende begeleiders agressief reageerde.

Door zijn agressieve houding kreeg meneer Janssen medicatie toegediend zonder dat de oorzaak van het gedrag besproken werd. Meneer Janssen kan zich verbaal niet uiten en hiermee de begeleiding niet meenemen in wat er met hem gebeurde. Iedereen wil het beste voor meneer Janssen, maar door de verschillende benaderingen kijken we niet meer naar wat meneer Janssen nodig heeft. Hoe kan dit anders?